Zaterdagnachtsyndroom – klinkt grappig, maar het duidt op zenuwbeschadiging. Wat zijn de oorzaken ervan?

Radiale zenuwverlamming wordt in medisch jargon zaterdagnachtverlamming genoemd. Wat is deze aandoening en wat zijn de oorzaken ervan? Wordt een radiale zenuwverlamming uitsluitend veroorzaakt door een verkeerde slaaphouding? Welke symptomen zijn geassocieerd met radiale zenuwverlamming?

Inhoud

Wat is de radiale zenuw?

het komt van de plexus brachialis, d.w.z. een formatie die behoort tot het perifere zenuwstelsel, die voortkomt uit de voorste takken van de spinale zenuwen (die op hun beurt afkomstig zijn van).

De radiale zenuw loopt aanvankelijk aan de achterkant, in de zogenaamde radiale zenuwsulcus (dit is daarvoor een relatief ongunstige locatie, omdat deze zenuw beschadigd raakt bij verwondingen aan het opperarmbeen – bijvoorbeeld breuken).

Vervolgens gaat de radiale zenuw naar de zijkant van de arm en verdeelt zich vervolgens in zijn laatste takken – de diepe tak, die zich aan de achterkant van de onderarm bevindt, en de oppervlakkige tak, die naar de oppervlakkige kant van de onderarm gaat, en van daar naar de dorsale zijde van de hand.

De oppervlakkige tak van de radiale zenuw verdeelt zich in vijf dorsale digitale zenuwen.

Ze zijn verantwoordelijk voor de sensorische innervatie van de hand en het dorsale oppervlak van de eerste, tweede en derde vinger van de hand. De radiale zenuw zorgt ook voor sensorische innervatie naar de achterkant van de arm en onderarm.

Radiale zenuw – welke spieren worden er door geïnnerveerd?

In de context van de symptomen van radiale zenuwverlamming is het de moeite waard om te kijken naar de omvang van de motorische innervatie van de radiale zenuw. De radiale zenuw innerveert de achterste spiergroep van de arm en de laterale en posterieure spiergroepen van de onderarm. De radiale zenuw is primair verantwoordelijk voor het strekken van de onderarm, het strekken van de hand en de duim, en voor het strekken van de vingers bij de metacarpofalangeale gewrichten.

Radiale zenuwverlamming belemmert dit bewegingsbereik, wat karakteristieke symptomen veroorzaakt: de zogenaamde drop-hand.

Radiale zenuwverlamming – oorzaken van de ziekte

Hier keren we terug naar de zaterdagnachtverlamming die in de inleiding van dit artikel werd genoemd. De meest voorkomende oorzaak van radiale zenuwverlamming is een onjuiste positie tijdens de slaap, bijvoorbeeld slapen met het hoofd op de arm of een onjuiste positionering van de hand tijdens anesthesie (tijdens een operatie).

Zaterdagnachtverlamming wordt zeker veroorzaakt door alcoholintoxicatie, waarbij we de positie van ons lichaam niet volledig onder controle hebben.

Een dergelijke zenuwverlamming heeft doorgaans de kenmerken van neuropraxie, d.w.z. dat deze alleen het gevolg is van druk op de zenuw en niet van de verstoring ervan, waardoor het een omkeerbare verlamming wordt. Het tegenovergestelde van deze aandoening is neurotmesis, d.w.z. onderbreking van de zenuwcontinuïteit, wat leidt tot typische zenuwverlamming met al zijn symptomen.

De oorzaak van radiale zenuwverlamming is niet alleen een slechte slaaphouding, maar ook aandoeningen zoals:

• opperarmbeen – zoals hierboven vermeld, loopt de radiale zenuw in een groef op het opperarmbeen, dus de breuk ervan leidt vaak tot schade aan deze zenuw,
• het dragen van een horloge te strak, maar ook het dragen van handboeien te strak – het leidt tot sterke druk op de sensorische tak van de radiale zenuw, wat resulteert in gevoelloosheid in het duimgebied. In de medische literatuur wordt dit fenomeen het Wartenberg-syndroom genoemd.
• verkeerd geselecteerde okselballen, waardoor druk op de zenuw ontstaat,
• een hematoom, cyste of tumor die verschijnt in het gebied van de radiale zenuw, wat de compressie veroorzaakt en als gevolg daarvan symptomen van verlamming.

Radiale zenuwverlamming – symptomen van de ziekte

Radiale zenuwverlamming wordt gekenmerkt door het zogenaamde drop-hand-symptoom. Deze klinische situatie wordt gekenmerkt door het onvermogen om de arm te strekken. Bovendien gaat deze verlamming gepaard met dergelijke afwijkingen bij het lichamelijk onderzoek van de patiënt, zoals bijvoorbeeld:

• beperking van de extensie van de onderarm,
• beperking van duimextensie en abductie,
• onderarminversiestoornis,
• verminderde vingerextensie in de metacarpofalangeale gewrichten.

Bij de zogenaamde zaterdagnachtverlamming blijven de functies van de tricepsspier (die tot op zekere hoogte ook motorisch wordt geïnnerveerd door de radiale zenuw) behouden omdat deze spier wordt geïnnerveerd door een tak van de radiale zenuw, die scheidt zich van de hoofdzenuw vóór de radiale zenuw sulcus humerus, zodat deze niet aan druk wordt blootgesteld.

U moet zich ervan bewust zijn dat de symptomen van radiale zenuwverlamming afhankelijk zijn van de mate waarin de zenuw die in dit artikel wordt beschreven, is beschadigd. Als de schade ter hoogte van de oksel optreedt, hebben we ook een verminderde motorische functie van de tricepsspier (d.w.z. triceps).

Radiale zenuwverlamming – diagnose

De eerste diagnostische stap bij het diagnosticeren van radiale zenuwverlamming is een grondig lichamelijk onderzoek van de patiënt. De arts kan de motorische activiteit van individuele spieren van de bovenste ledematen beoordelen, evenals de aanwezigheid van gevoel in een bepaald gebied, en op basis hiervan een specifieke zenuwverlamming vermoeden.

Een meer geavanceerde diagnostische test is (afgekort als EMG-test). Het omvat het testen van de activiteit van een geselecteerde spier door deze te stimuleren door middel van elektrische stimulatie. Met zo’n test kun je beoordelen of de stimulatie goed via een bepaalde zenuw wordt geleid.

Als de zenuw onbeschadigd is, is er een normale contractiele respons van een bepaalde spiergroep. Tijdens EMG wordt een speciale elektrode gebruikt, die vlakbij de geselecteerde zenuw wordt geplaatst (meestal door de huid).

Radiale zenuwverlamming – behandeling en therapie

Als de oorzaak van de verlamming van de radiale zenuw compressie is veroorzaakt door een tumor, cyste of hematoom, zijn chirurgische consultaties en verwijdering van de laesie die aan de symptomen bijdraagt ​​noodzakelijk. In sommige situaties is het noodzakelijk om het ledemaat op de juiste manier te positioneren met behulp van elementen zoals een mitella of kinesiologische taping. Een juiste positionering van de ledematen voorkomt het strekken van de verlamde spieren.

Om spieratrofie te voorkomen wordt gebruik gemaakt van elektrostimulatie van de verlamde spieren. Elektrostimulatie veroorzaakt samentrekkingen van specifieke spieren, waardoor de spieren worden gedwongen te werken en zo wordt beschermd tegen atrofie. In sommige gevallen adviseren specialisten ook suppletie, die de regeneratie van het perifere zenuwstelsel ondersteunt.

U dient zich ervan bewust te zijn dat een goed geselecteerde revalidatie noodzakelijk is om de functie van de perifere zenuwen te herstellen en bijgevolg de goede werking van de spieren te garanderen. Afhankelijk van de toestand van de patiënt kan het volgende worden gebruikt:

• fysieke behandelingen,
• kinesiotherapie
• en hydrotherapie.

Kinesiotherapie is een vorm van revalidatie waarbij onder begeleiding van een fysiotherapeut passende bewegingsoefeningen worden uitgevoerd. Behandeling en revalidatie van perifere zenuwverlammingen vereisen tijd en geduld, zowel van de kant van de arts en fysiotherapeut als van de kant van de patiënt zelf.