Bij het overwegen van dille versus dille-wiet weten mensen meestal dat deze naar dezelfde plant verwijzen, maar ze zijn niet precies hetzelfde. Dit kan verwarrend zijn bij het volgen van recepten of bij het boodschappen doen. Het is dus handig om iets over deze interessante plant te weten, zodat je onderscheid kunt maken tussen de verschillende delen en hun kenmerken.
Dille is een eeuwenoude plant die afkomstig is uit Zuidoost-Europa en Zuidwest-Azië. Met uitzondering van de kleine wortels bestaat het uit vier delen: zaden, bladeren, stengels en bloemen. Hoewel meestal alleen de zaden en bladeren worden gegeten, is elk deel van de dilleplant eetbaar! Het is echter vermeldenswaard dat zodra de bloemen bloeien, de rest van de plant bitter wordt. Dille-wiet verwijst daarentegen alleen naar de bladeren van de dilleplant en de eetbare stengelpunten die ze met elkaar verbinden. Mogelijk ziet u de bladeren vers of gedroogd verkocht onder de naam dille of dille-wiet, omdat ‘wiet’ eenvoudigweg wordt toegevoegd om mogelijke verwarring met het dillezaad te voorkomen.
De reden dat je dille-wiet en dillezaad misschien niet wilt verwarren, is dat deze twee delen van dezelfde plant onderscheidende aroma’s, smaken en culinaire toepassingen hebben. Dille komt uit een plantenfamilie van aromatische zware hitters, waaronder koriander, peterselie en karwij. De zaden hebben een aroma en smaak die in deze groep passen: intens, fris en enigszins vergelijkbaar met karwijzaad, terwijl de smaak van dillewiet milder, grasachtig en anijsachtig is, meer als venkel.
Haal het beste uit dille
Dille-wiet (de bladeren) is het meest gebruikte deel van dille. Je kunt ze vers of gedroogd gebruiken, maar voor veel recepten is gedroogd net zo effectief als vers. Je kunt er dus de voorkeur aan geven om gedroogde dille-wiet te gebruiken, omdat deze veel langer meegaat als je hem thuis op de juiste manier bewaart. Het is gemakkelijker dan je denkt om verse planten zoals dille-wiet in de open lucht, in je oven of zelfs in je magnetron te drogen.
Dillewiet werkt vooral goed bij vis; je zult vaak de roep om dille ontdekken, en het wordt ook vaak gebruikt in kuren en marinades. Het kan ook goed werken bij milder vlees zoals kip en varkensvlees, maar het is echt moeilijk om een bagel met gerookte zalm en roomkaas te verslaan met een geurige lift van wat dille. Dat komt omdat dille niet alleen uitstekend werkt bij vis, maar ook bij romige of zuivelproducten zoals roomkaas. Velen gebruiken om deze reden dille.
Een ander veelgebruikt gebruik van dille-wiet is het beitsen. Het meest voorkomende voorbeeld hiervan zijn dille-augurken, dit zijn komkommers die zijn ingelegd met veel dille, vandaar hun naam. Hoewel, dille bijna alles in het zuur kan doen, zoals bijvoorbeeld. De zaden worden ook vaak gebruikt bij het beitsen, maar ze kunnen ook worden gebruikt om atomen toe te voegen aan soepen en stoofschotels, verwerkt in een vleesrub, en je kunt ze zelfs toevoegen aan brooddeeg om een .
Andere planten met verschillende smaakdelen
Net als bij dille versus dille-wiet hebben veel andere planten eetbare delen met subtiele verschillen. Misschien wel het meest vergelijkbaar met dille is venkel, die over het algemeen minder krachtig is, maar het substantiële voordeel heeft van een bolvormige eetbare stengel, het meest geconsumeerde deel. Venkelbladeren kunnen op dezelfde manier worden gebruikt als dille-wiet, en hun vergelijkbare, kwetsbare uiterlijk zorgt ervoor dat kleine blaadjes van beide werken als decoratieve garnering op gerechten waarin dille is gebruikt.
Selderij, een ander deel van de Apiaceae-familie met dille, is vooral bekend om zijn lange, waterige en enigszins vezelige stengels, maar net als dille versus dille-onkruid heeft selderij selderijbladeren. die eetbaar en geurig zijn. Deze worden vaak weggegooid, maar ze zijn zeer voedzaam, eetbaar en geurig, dus er zijn genoeg redenen waarom je dat zou moeten doen. Worteltoppen zijn ook eetbaar en hebben een milde bittere smaak, waardoor ze ook saladewaardig zijn, en hetzelfde geldt voor.
Prei onderscheidt zich duidelijk door de groene bladeren, die van kleur veranderen als ze naar een witte bol gaan. Deze twee verschillende delen kun je net iets anders gebruiken: Het witte deel van de prei is veelzijdig en wordt veel gebruikt, maar het groene deel wordt vaak weggegooid en is ook eetbaar. Het is echter taai en moet dus eerst worden gekookt voordat het goed tot zijn recht kan komen in gerechten als soepen of ovenschotels, of als bijgerecht kan worden geserveerd.
