.
De zondag van Napolitaanse zoetigheden
La is de dag van de mis, van de ragù die je 8 uur lang laat pappuliare (d.w.z. koken), van de gehaktballen en van de , maar ook van de mythische ”. Elke Napolitaan (meestal het gezinshoofd) komt niet thuis voor de zondagse lunch zonder zo’n gouden bakje vol typisch Napolitaanse zoetigheden. Het handschoenenkastje is een overvloed aan lekkers, gebakjes (in Napolitaans dialect) in alle vormen, smaken en soorten. Waag het niet om Amerikaanse of moderne zoetigheden te bestellen: de guantiera bestaat alleen en uitsluitend uit typisch Napolitaans gebak in verkleind formaat (pasticceria mignon).
Het ritueel is altijd hetzelfde, je gaat naar je plaatselijke banketbakker en uit de etalage kies je de zoetigheden die je het lekkerst vindt, meestal een mix van de bekendste soorten: de zuppetta, de soezen, de eclair, de profiterole, de delizia, de deliziosa, de coda d’aragosta, de riccia, de frolla, de , de crostatina, de santa rosa, de testa di moro, de fungo, de savarin, de mini pastiera en de mini caprese, om er maar een paar te noemen.
Hoe is het handschoenenkastje ontstaan? Geschiedenis van een tijdloos ritueel
De term ‘handschoenendoosje’ verwijst tegenwoordig naar het gouden dienblad met snoepjes dat typisch is voor Napolitaanse zondagen. Oorspronkelijk duidde deze term echter op het zilveren of paarlemoeren dienblad waarin de handschoenen van gasten werden gelegd als ze adellijke huizen binnenkwamen.
Dit woord wordt door geleerden gedefinieerd als ‘staatloos’, d.w.z. zonder staatsburgerschap; het is geen toeval dat het in veel Italiaanse regio’s voorkomt, hoewel het het meest voorkomt in Napels en de regio Campanië. In sommige Italiaanse regio’s in bergdorpjes wordt het handschoenenkastje gebruikt om rozenblaadjes, confetti of rijst naar de pasgetrouwden te gooien als ze de kerk verlaten.
Waar komt de naam vandaan?
Volgens geleerden komt de naam uit het Spaans, om precies te zijn van het woord ‘aguantar’ dat ondersteunen of omhoog houden betekent.
De term kwam pas in de betekenis van een dienblad met snoepjes dankzij een Zwitsers-Tiroolse banketbakker genaamd Ludwig Caflish. Deze verhuisde eerst naar Livorno, toen naar Rome en uiteindelijk naar Napels waar hij in 1825 zijn eigen banketbakkerij opende in de via Santa Brigida. Hij was de eerste die een goudkleurig kartonnen bakje gebruikte om snoep in te bewaren.
Het waren kleine schatkistjes van goedheid en om het belang van dit dienblad en de adel van de snoepjes die erin bewaard werden als ‘schatten’ te benadrukken, werden ze ‘guantiere’ genoemd. Vanaf het begin van de 20e eeuw was het de gewoonte voor edelen om het dienblad met snoepjes te kopen op weg naar de zondagsmis.
We mogen ook niet vergeten dat dezelfde schrijver in zijn meesterwerk ” uit 1827 melding maakt van de (”er kwamen meteen grote handschoenendozen vol snoep die als eerste aan de bruid werden gepresenteerd”).
Waar eet je de Napolitaanse handschoenendoos in Napels?
Als je jezelf een keer wilt trakteren, kun je naar een van de adressen gaan die we aanbevelen:
- Gran Caffè Gambrinus;
- Scaturchio;
- Carraturo;
- Pintauro;
- Leopold;
- Capparelli.
